Woensdag 25 februari 2015 - Van Fox Glacier naar Queenstown
Eerst en vooral, gelukkige verjaardag Jade !
Vandaag wordt een lange reisdag. We moeten zo’n 300 km rijden van Fox Glacier naar Queenstown. In kilometers is dat natuurlijk niet zo veel, maar je moet weten dat de weg een groot deel door bergen moet. En dan gaat het natuurlijk ietsje trager.
Vanuit Fox Glacier gaan we eerst een kijkje nemen naar Lake Matheson. Bij helder én windstil weer, weerspiegelen Mount Cook en Mount Tasman zich in het meer. Dit levert soms heel mooie foto’s op.
Dan beginnen we aan onze tocht naar Queenstown. Om van het noorden Queenstown te bereiken kom je langs besneeuwde bergen, groene regenwouden, dorre grasvlaktes, diepe groenblauwe gletjsermeren, kortom, een streek van groot natuurschoon alweer.
Je passeert ook de streek van de goudzoekers, net voor Queenstown. Het verleden van de goudmijnperiode (rond 1860) leeft er nog steeds voort in de kleine barakken in afgelegen streken langs de rivieren. Getuige daarvan is ook het goudmijnstadje Arrowtown. Maar daar heb ik het vrijdag over want dan brengen we daar een bezoekje aan.
Queenstown is vooral bekend als de stad waar je moet zijn voor adrenaline-opwekkende sporten die in en rond de stad kunnen worden beoefend. Jetboating, bunjeejumpen, parapente, skydiven, skiën op afgelegen plaatsen, mountainbiken, enz … Het is ook één van de belangrijkste vakantiebestemmingen in Nieuw-Zeeland voor buitenlanders maar ook voor Nieuwzeelanders.
Het bunjeejumpen is beroemd geworden door de Nieuwzeelander A.J. Hackett, die in 1986 van de Eiffeltoren sprong, met een elastiek rondom zijn enkels. Deze man heeft inmiddels een fortuin vergaard door een patent te nemen op het bunjeespringen en ruim 3 miljoen mensen hebben al eens een sprong gewaagd. Waaronder ik twee jaar geleden. Dat was vanop de Kawarau-bridge bij Queenstown, de eerste en originele brug in Nieuw-Zeeland van waarop bunjeejumps gedaan worden. Als alles blijft zoals het is en ik mij niet meer bedenk, zal ik vrijdag sprong nummer 2 mogen aanvinken !
Het is al tamelijk laat geworden, rond 18u, omdat we redelijk wat koffie-, plas- en fotostops gedaan hebben tussendoor. Wat verfrissen en de stad in om een restaurantje te zoeken en te eten.
Morgen staat er een speciale activiteit voor mij op het programma. Meer daarover, na morgen dus. ;-)
Vandaag terug geen internet, dus in vertraging op de blog. Veel groetjes
Dinsdag 24 februari 2015 - Fox Glacier
Gelukkig maar één nachtje geslapen in het Revington’s in Greymouth. De Queen mag het hebben. Oude hotels hebben misschien hun charmes maar het heeft zijn grenzen. Dit hotel mag van mij gerust van het lijstje geschrapt worden en vervangen worden door een iets moderner. Propere lakens ja, maar een raar beestje in mijn bed, vuile vloerbedekking, toilet dat blijft doorlopen, raamkozijnen waar je met je vinger door het hout kan duwen. Ze hebben er dus echt níks aan veranderd sinds ze hier geweest is … 60 jaar geleden !
Soit, we zullen een klachtenbriefje insturen en zien wat ervan komt.
Om acht uur vertrokken uit Greymouth. Onze eerst stop is Hokitika, het aantrekkelijkste kustplaatsje van de Westkust volgens de brochures. Zoals ik jullie al eerder vertelde is er weinig te beleven aan de Westkust, mede omdat er maar weinig bewoners zijn en dus ook minder steden en dorpen. Maar Hokitika maakt daar een uitzondering op. Het stadje was rond 1866 welbekend dankzij de goudmijnen in de omgeving. Toen de goudkoorts er weggeëbt was, begon de jade-industrie welig te floreren. Jade wordt ook wel greenstone genoemd omdat het een groen gesteente is. Het wordt gedolven in rotswanden en rivierbeddingen. De maori maakten al gebruikvoorwerpen en wapens van jade. Tegenwoordig vind je in alle Nieuwzeelandse souvenirwinkels juwelen gemaakt van greenstone, ofwel jade. We kregen in Hokitika een korte uiteenzetting hoe jade gedolven en bewerkt wordt. En nadien de obligate verkoop ervan natuurlijk. Toch niet kunnen weerstaan om iets kleins mee te nemen …
Na Hokitika ging het richting Fox Glacier Village. Dit is een klein dorpje, gelegen aan de gletsjer “Fox Glacier”. Heel veel is daar niet te doen, je kan er helihikes doen bovenop de gletsjer. Je wordt dan met een helikopter gedropt op de gletsjer, samen met een gids en kan dan een tijdlang op de gletsjer wandelen. Of je kan een gewone helikoptervlucht doen boven het gebied. Voor de rest kan je wandelen of fietsen naar Lake Matheson, waar je, als het heel helder en rustig weer is, Mount Cook en Mount Tasman zich waanzinnig mooi in weerspiegelen.
Vanavond ook weer heel lekker gegeten in een plaatselijke pub. De grote porties hier zijn echt niet normaal, maar eet ik eigenlijk altijd op. Kwestie van beleefd te blijven
Morgenvroeg vertrekken we weeral naar een andere stad, naar Queenstown, de stad van de actie, buitenactiviteiten, adrenaline, … enz. Héél veel te doen en te zien daar.
Ik ga daar twee dingen doen … maar die vertel ik jullie … als ik ze gedaan heb.
Nog een prettige werkdag. Ik ga slapen nu. Daaag.
Maandag 23 februari 2015 - Van Nelson naar Greymouth, over Cape Foulwind en Pancake Rocks
Het is maandag. Maar eerlijk gezegd slaat mijn klok een beetje tilt. Ik weet met moeite welke dag of uur het is, laat staan dat ik telkens moet alert blijven in welke stad we zijn. Maandagmorgen, en nog veel te vroeg en veel te moe sukkel ik de bus in. Drie weken reizen begint zijn tol te eisen. Je wil natuurlijk in die korte periode zo veel mogelijk zien en doen, dus moet je vroeg op en lig je niet al te vroeg in bed. Maar sorry sorry sorry dat alles zo wat in vertraging is, maar je gelooft bijna niet dat er nog plaatsen in de wereld zijn waar geen wifi beschikbaar is. Hier in Niew-Zeeland méér dan je je kan indenken. Dus die vertraging is echt niet met opzet hoor.
Vandaag verlieten wij dus Nelson en het Abel Tasman National Park richting westkust. Aan de Nieuwzeelandse westkust wonen slechts 6.000 mensen
in het geheel. Wat je dus heel goed opmerkt als je erdoor rijdt. Af en toe eens een huis en dorpen bijna al evenmin. Heel dun bevolkt dus. Ik denk dat dat heel veel met het klimaat te maken heeft.
Het regent er namelijk meer dan in andere gebieden van Nieuw-Zeeland omdat de naastliggende bergketen de wolken van over zee tegenhoudt. Die blijven dan hangen boven de kust met als gevolg van tijd
tot tijd regen. Alhoewel, wij hebben vandaag een schitterende dag gehad. Op de bus een paar serieuze plensbuien gehad maar eenmaal afgestapt, was de zon steeds met ons. 
We zijn deze morgen vertrokken vanuit Nelson, richting Greymouth, een oud slapend mijnwerkersstadje. Vroeger werd hier naar goud gezocht, én gevonden. Zal ik ook eens een poging doen in de rivier die het stadje doorkruist ... ? Wie weet kom ik rijker naar huis dan dat ik vertrokken ben ... :-))
De rit was zo'n 300 km. Maar die werd gelukkig onderbroken door twee prachtige wandelingen. Eéntje ervan leidde ons langs de kust. Wééral eens ONGELOOFLIJK MOOIE vergezichten. Ik denk dat ik naderhand een natuurdocumentaire kan maken over Nieuw-Zeeland. De combinatie van zee, stranden, rotsen, wilde natuur, ... Ik kan blijven doorgaan, maar het is écht zo. Ik kan zelfs zeggen dat ik vandaag een paar plekjes gezien heb waar ik het zeker gewoon zou kunnen worden. De bordjes met "house for sale" deden me dagdromen ... Ze zouden het me geen twee keer moeten vragen denk ik. Europees Parlement, waarom hebben jullie geen zetel in Nieuw Zeeland ???
'k Zou me direct kandidaat stellen denk ik. En, vrienden van me, jullie zouden hier gerust allemaal welkom zijn. Oesje, 'k ben aan 't dromen ... Back to basics nu.
Tijdens de kustwandeling, op Cape Foulwind vind je een heuse pelsrobbenkolonie die er het hele jaar verblijft. Heel mooi om te zien hoe de kleintjes liggen te genieten in de zon en van tijd tot tijd een plonsje nemen in de ruige zee. Ze trekken zich van ons niks aan terwijl we tegen 100 km per uur foto’s aan ’t nemen zijn.
De tweede stop bracht ons naar de Pancake Rocks. Heel indrukwekkend om te zien hoe die rotsen op een bepaalde manier gevormd zijn door de kracht van het water. Het lijken wel allemaal pannenkoeken die op mekaar gestapeld liggen. Vandaar de naam natuurlijk. Google eens en je zal wel zien. Morgen probeer ik wat foto’s online te zetten.
We zitten dus in Greymouth zei ik al, in een hotel waar de tijd is blijven stilstaan in de jaren '50. Écht waar, 'k heb er foto's van genomen.
Bij ons zouden ze geld geven om nog zo'n meubilair op de kop te kunnen tikken. Échte vintage ! Bovendien heeft de Queen van Engeland, Elisabeth, hier ooit nog gelogeerd, 60 jaar geleden dus
ondertussen en het hotel is nog niks veranderd. Je moet er wel álles bijnemen, geen lift, wel een statige trap waar ooit Zijne Majesteit naar boven is geschreden, geen internet op mijn kamer, een
continu lopend toilet, een kampeerbed waar ik te allen tijde tussengeklapt kan geraken, een raar beest in mijn bed, geen draperieën of verduistering aan de ramen van de badkamer, allez, een
avontuur op zich. Het hotel zelf is denk ik 60 jaar geleden ook de laatste keer geschilderd ... bij het bezoek van de Queen ... 
In Greymouth hebben we in de late namiddag nog een brouwerij bezocht, Monteith's. Heel korte uitleg van de gids, maar o zo lange proeverij. We hadden recht op elk 4 biertjes. En met 18 Hollanders rond je weet je dat die állemaal genuttigd werden … want ’t was gratis hé …. Hahahaha … grapje hoor collega reisgenoten en collega Hollanders van ’t werk. Lekkere biertjes maar kunnen bijlange niet aande onze tippen ...
Een klein PS-je voor mensen die reacties nalaten, zet niet alleen je voornaam want ik ken soms meer dan één jan of an hé … Heel veel groetjes.
Zondag 22 februari 2015 - Abel Tasman National Park
Hier ben ik weer. Sorry voor het late bericht maar internet werkte hier gedurende het weekend niet. Nochtans zitten we niet in het “Hol van Pluto” zoals een paar dagen geleden bij de Tongariro Crossing. Neen, we zitten nu in Tahanuanui, net buiten Nelson. De streek, en meer bepaald Nelson is bekend om zijn warm klimaat. Dit en de ontspannen sfeer trok veel kunstenaars aan zodat Nelson nu één van de levendigste kunststeden is in Nieuw-Zeeland. Er zijn heel veel kunstgalerijen, glasblazerijen, schildersateliers, sieradenmakers, textielkunstenaars, houtbewerkers en pottenbakkers te vinden.
Vandaag bleven wij niet in Nelson, maar bezochten wij het Abel Tasman National Park, op een uurtje rijden van Nelson. Interessant om weten is misschien wie Abel Tasman was. Neen, helaas voor ons, het was geen Belg, het was een Hollander. Abel Tasman was een zeevaarder en hij kreeg in 1642 de opdracht van de toenmalige Verenigde Oostindische Compagnie om op zoek te gaan naar andere handelsgebieden buiten Oost-Indië. Dus trok bij vanuit Java en Indonesië meer naar het zuiden. Op 13 december 1642 bereikte hij het gebied dat nu Hokitika heet. Hij zag een groot, hoogliggend land. Wat hij zag waren de Nieuwzeelandse Alpen. Hij wilde wel aan land gaan maar door de grote branding kon hij niet aan land gaan en voer hij meer naar het noorden. Hij legde aan, iets meer naar het noorden toe. Maar toen zijn mannen met sloepen aan land wilden gaan, werden 4 van zijn matrozen door Maori aangevallen en gedood. Vandaar dat deze baai door hem Murderer’s Bay werd genoemd. Tegenwoordig heet deze baai Golden Bay. Door deze aanval en het verlies aan manschappen hielden de Hollanders het voor bekeken en voeren terug naar het noorden, zonder ooit een voet op Nieuwzeelandse bodem gezet te hebben. De eerste ontdekkingsreiziger die wel voet aan wal zette, meer dan 100 jaar na Abel Tasman, is James Cook. Maar daarover ga ik niet meer uitwijden want jullie hebben je portie geschiedenis gehad … Indien interesse … google … J
Soit, vandaag, zondag, waren we in het Abel Tasman National Park, alwaar de goudgele stranden grenzen aan met struiken begroeide kliffen. Het is het kleinste nationale park in NZ. Het staat vooral bekend om zijn tocht langs de kust, die in één richting kan gelopen worden, en waarna je aan bepaalde punten kan opgehaald worden per boot. De hele kustlijn afwandelen kost je ongeveer 3 dagen. Dan overnacht je in hutten, cabins, maar die tijd hadden wij niet. Ook kajaktochen op zee, langs de kustlijn, zijn hier populair.
Ik koos dus voor een boottocht van ongeveer anderhalf uur langsheen de mooie baaien van het Abel Tasman National Park, gecombineerd met een wandeling van zo’n 8 km. Ikzelf en nog een tiental anderen van de groep werden afgezet aan Bark Bay. Heel mooi allemaal, gele stranden, blauw water. Alleen, het weer kon vandaag een ietsiepietsie beter. Een korte regenbui op de boot maakte ons al wat minder blij. Gelukkig waren het slechts een paar regendruppels tijdens onze wandeling. Daar kon ik nog mee leven. De wandeling zelf maakte zoveel goed. Ondertussen was ook de regen verdwenen en klauterde ik bergje op, bergje af. Je wandelt op paden door het bos, net langs de kustlijn. Prachtige vergezichten heb ik weer op mijn fototoestel kunnen vastleggen. Over een hangbrug, langs een waterval, door een kreek, allez, we hadden terug waar voor ons geld . Best wel pittig op bepaalde stukken. Gelukkig, na een goed anderhalf uur stond ik alweer aan de andere baai waar we werden opgehaald door de boot. En de zon was ondertussen ook alweer van de partij. Zoals ik tegenwoordig alle activiteiten afsluit, zo ook vandaag, een zonnebad van een half uurtje plat op de rug, in het zand. Zááálig. Mijn gezicht begint aardig wat kleur te krijgen, en mijn neus, zoals altijd, goed rood verbrand.
Ik hoop maar dat tegen dat ik terug naar huis kom, op 4 maart, de lente al een beetje in ’t land is bij ons, want anders zal ik kou afzien …
’s Avonds met de hele groep terug lekker gegeten in Smugglers Pub, een taverne in piratenstijl met héérlijke gerechten. Buikje rond en nu het bed in. Morgen, maandag, vertrekken we uit Nelson naar Greymouth, een stadje aan de westkust van het Zuideiland, doch tevens ook de grootste stad van de Westkust. Morgen meer daarover.
Zaterdag 21 februari 2015 - Wellington en ferry van Wellington naar Picton op het Zuidereiland
Laatste dagje op het Noordereiland. Om kwart voor drie brengt de ferry ons van Wellington naar Picton, op het Zuidereiland. Nog wel even de tijd dus om de hoofdstad van Nieuw-Zeeland alle eer aan te doen. Het is zaterdagmorgen 9 uur. Ik heb net een koninklijk ontbijt gehad in het hotel en ben er helemaal klaar voor om de stad in te duiken. Ik ga namelijk een voormiddagje shoppen ! Probleem, mijn koffer is reeds van in ’t begin te klein. Allez, ’t is te zeggen, ik heb weeral teveel kleren meegenomen van thuis. En dat is iedere keer hetzelfde liedje hé, als ik op vakantie ga. Wat doe ik dan, een handbagagekoffertje bijkopen. Met als gevolg dat mijn zolder al vol staat met ik denk al zo’n tien handbagagekoffertjes. Dus als één van jullie ooit een koffertje nodig heeft, je weet waar ze te vinden … hahaha …
Wellington is een heel aangename stad om in rond te kuieren. Mooie brede lanen zoals Lambton Quay en Featherston Street, met hele mooie winkels, en Cuba Street waar je geen honger zult lijden. Het ene eethuis naast het andere. En dat merk ik al. Mijn ruim op overschot gepaste jeans blijkt nu ‘ineens’ te spannen. Ik zal bij mezelf ook met overgewicht het vliegtuig opmoeten vrees ik. Maar goed, diëten doen we na de vakantie … Eerst nog wat genieten !
In de loop van de voormiddag is het wel beginnen regenen. Niet lang, maar ja, ik ben dat niet meer gewoon hé. Zit al meer dan twee weken in een aangenaam zonnetje en een regenbui dat hoort daar niet bij. Goed, toch hier en daar iets gevonden om in het handbagagekoffertje te steken. Nieuwzeelandse mode is nu niet bepaald hét van hét, maar als je goed zoekt dan vind je toch wel iets hoor.
Wat ik gisteren ook nog vergeten te schrijven was, is dat ik ook samen met Nancy en Rihanne, twee hélé grote Lord of the Ringsfans, de hele toer van de stad gedaan heb, op zoek naar de originele kostumes van Lord of the Rings. Die staan her en der verspreid over de stad in hotels. Hele wandeling hoor ! En zeggen dat ik zelf nog geen enkele film van Lord of the Rings of Hobbits gezien heb. Ik zal daar eens werk moeten van maken. Na het vierde kostuum hield ik het voor bekeken en heb de meisjes volledig in hun fantasiewereld laten opgaan. Ik koos een heel gezellig terrasje aan de haven, in het zonnetje, met een fris glaasje witte wijn …
Om half drie checken we in voor de ferry en het wordt terug een mooie reis. Het uitvaren van de haven zelf is al een mooi schouwspel. Je ziet de grote cruiseschepen steeds kleiner worden en de mensen op de promenade veranderen in kleine mensjes. En dan de volle zee op, richting Marlborough Sounds. Dat is een gebied met heel veel inhammen, een beetje zoals de Noorse fjorden, maar dan 1000 X mooier. Ik heb geprobeerd van een paar foto’s op de site te zetten, maar je kan hiermee nooit vertellen wat je écht ziet. Dat is zo overweldigend mooi dat ik daarvoor geen woorden heb. Let niet te fel op de horizon want die staat niet altijd mooi recht. Er was wel zon, maar ook veel wind op de boot, vandaar dat mijn fototoestel niet stil te houden was. Ook mijn nieuwe zonnebril moest eraan geloven. Bij een forse windvlaag vloog die gewoon van mijn hoofd, overboord !
Iets voor zes uur leggen we aan in Picton, het haventje in het noorden van het Zuidereiland. We moeten nu nog zo’n twee uur met de bus tot in Nelson. Het gebied dat we doorrijden, Marlborough, is een heel bekende wijnstreek. Hier wordt het grootste deel van Nieuwzeelands witte wijn gemaakt. Chardonnay en Sauvignon. Kilometers in ’t rond zie je niets anders dan druivenstokken, heel symmetrisch en heel groen. Klaar dus om vanavond de plaatselijke wijn te proeven bij ’t eten.
Om half negen arriveren we in het motel. Koffers afzetten, en direct gaan eten in de plaatselijke bar “Smugglers”. Héérlijk gegeten alweer. Maar zo is het ook direct laat geworden. Gauw dit blogje nog geschreven en dan onder de lakens. Het is ondertussen kwart over 11 ’s avonds geworden. Morgen om kwart voor 7 eruit. Daarom : Slaapwel iedereen.
Vrijdag 20 februari 2015 - WELLINGTON
Vandaag een goeie 350 km in de bus gezeten, van Napier aan de Oostkust naar Wellington aan de Zuidwestkust. Wellington is de hoofdstad van Nieuw Zeeland en is helemaal onderaan het Noordeiland gelegen. Deze stad heeft een hele mooie haven, van waaruit de ferryboten verbinding maken met het Zuideiland.
Grootste bezienswaardigheid is het Te Papa Tongarewa museum of New Zealand. Heel groot museum waar je gratis binnen mag. Je kan er zeker een hele dag spenderen. Er is bv een hele verdieping die gaat over de evolutie van de Maori’s, wanneer ze hier kwamen, hoe ze hier leefden en hoe ze nu in de maatschappij opgenomen zijn. In het Nieuwzeelandse parlement zitten tegenwoordig ook afgevaardigden van de maorigemeenschap. Het museum herbergt ook een aantal kunstschatten.
Maar de stad heeft nog veel meer te bieden. De haven is een pareltje aan de kust vind ikzelf. Zo clean en helemaal geen lelijke buurt. Integendeel, men heeft de laatste jaren geprobeerd om de buurt te verfraaiien, en dat is ze goed gelukt. Tegenwoordig is het de meest trendy plek van Wellington, met heel hippe bars, restaurantjes, veel kunst en een heel mooie wandelpromenade langs het water. De sfeer is hier heel ongedwongen en cool. Na het werk op een terrasje iets drinken met vrienden of collega’s is hier heel normaal. Nieuwzeelanders zijn heel relax en zijn niet gehaast om thuis te zijn en eten op tafel te toveren, en al zeker niet op een vrijdagavond.
Een ritje met de ouderwetse kabelbaan bracht mij, Nancy en Rihanne naar het hoogste punt van de stad. Van daaruit heb je een schitterend uitzicht over de baai met de stad, de haven en de houten huizen op de heuvels rond Wellington.
Vandaag was er ook een heel groot sportevenement in de stad. De Worldcup 2015 crickett tussen Engeland en Nieuw-Zeeland. Naar ’t schijnt waren 30.000 toeschouwers aanwezig. Nieuw-Zeeland heeft gewonnen.
Wellington is ook de woonplaats van Peter Jackson, de regisseur van de Lord of the Rings films en the Hobbits. Vele buitenopnames voor deze films vonden plaats in en rond Wellington. In de omgeving bevinden zich ook veel filmstudio’s, wat Wellington ook wel de naam “Wellywood” opleverde.
Wellington staat er ook voor bekend de stad te zijn met het meeste wind in Nieuw-Zeeland. Wel, daar heb ik vandaag niks van gemerkt. 27° C en heel aangenaam wandel- en terrasjesweer. Blijkbaar een windloze dag in Wellington.
Morgen heb ik nog een halve dag vrij, vóór onze ferry om half drie de overtocht inzet naar het Zuidereiland. Die overzet zal zo’n 3 uur duren en brengt ons naar Picton. Die halve dag zal ik besteden om de bekende winkelstraat Lambton Quay onder de loep te nemen. Ik heb nog wat dollars over … Misschien nog een handbagagekoffertje kopen, want heb al het één en ’t ander gekocht en mijn koffer wordt te zwaar …
Voor de rest is alles heel goed met mij hoor. Ik mis wel Antonio, de kids en mijn goeie vriendinnetjes, maar de vakantie is aan het korten en dan zie ik iedereen terug, mét mijn mooie reisherinneringen. Maar eerst nog wat genieten.
Donderdag 19 februari 2015 - Cape Kidnappers en Napier
Vandaag is het alweer donderdag. Wat gaat de tijd snel als je druk bezig bent hé
Na onze uitstap naar de Jan-van-Gentenkolonie rijden we naar Napier. Zoals ik gisteren al zei is Napier een voorbeeld van art deco. Het is prachtig gelegen aan de Grote Oceaan. Ik leg kort uit hoe dit stadje evolueerde. In 1931 was er een grote aardbeving met daaropvolgend een brand die de hele stad platlegde. Niets schoot er nog van over. Een heleboel mensen vonden de dood. Maar, de inwoners van Napier wilden niet bij de pakken blijven zitten en besloten hun stad herop te bouwen. De heropbouw werd volgens aardbevingsvrije richtlijnen aangepakt en men besloot de stadvolledig herop te bouwen in art-decostijl. Heel veel pastelkleuren, mooie typische art-deco motieven en fraaie gebouwen.
Ieder jaar in februari heeft Napier een art-deco weekend. Je ziet dan oude auto’s van in de jaren ’30, mannen en vrouwen in typische klederdracht, kortom, alles draait om art-deco.
Twee jaar geleden zag ik het stadje al, vandaar dat ik besloot om hier eens iets anders te doen dan een stadswandeling. Ik heb me een fiets gehuurd en op m’n eentje heb ik de gehele kustlijn van Napier afgecruised. Ik kan jullie verzekeren dat ik genoten heb, 2,5 uurtjes gefietst in 28° C en een verkoelend briesje van over de oceaan. Meer moet dat toch niet zijn ? Ik had daarna nog een uurtje vrije tijd over en dat heb ik op het strand doorgebracht. Genieten is dat ! Mijn portie vitamine D is alvast opgeladen.
Ondertussen ben ik al op de helft van mijn reis. Wat gaat het allemaal toch snel als je geniet hé. Ik hoop dat ik erin slaag om jullie allemaal een stukje mee te laten dromen. Als jullie ooit de kans krijgen om dit land te bezoeken, doe het, het is méér dan de moeite waard. Hier vind je natuur, cultuur, bergen, strand, meren, sneeuw, zon, ….. en heel vriendelijke mensen.
Onze kliek van 20 valt ook reuzegoed mee. Nancy en ik, de enige Vlamingen in de groep tussen een bende Hollanders, zijn wel de minst luidruchtige … ;-) Morgen op weg naar Wellington, hoofdstad van Nieuw-Zeeland. Onze laatste stop op het Noordeiland.
Woensdag 18 februari 2015 - Van Tongariro National Park naar Hastings, met tussenstop in Napier
Hoera, terug internet !
Allereerst, proficiat broer Danny, met je verjaardag vandaag. Ik heb hem al een halve dag geleden gevierd
Deze morgen zijn we vertrokken uit Tongariro met als bestemming Hastings. Dat is zo'n 150 km ten zuidoosten van Taupo, aan de oostkust van de Pacific, de Grote Oceaan.
We rijden door een heel afwisselend landschap met pijnboombossen, prachtige heuvels die aan natuurdocumentaires doen denken, meren en kronkelende highways.
Napier is het eerste stadje dat we aandoen. Het is slechts een tussenstop voor we doorrijden naar Hastings. Twee uurtjes tijd hebben we om te lunchen en te proeven van dit heel gezellige stadje. Heel mooi opgeklede dames en heren laten ons vermoeden dat er een evenement is. Inderdaad, het is het art deco weekend. Het begint woensdag en gaat door tot zondag. Morgen doen we Napier een ganse dag, dus dan vertel ik jullie in geuren en kleuren over dit plekje.
Na Napier reden we door naar ons motel in Hastings alwaar we gedurende een "kwartiertje" een "happy hour" aangeboden kregen. Begrijpe wie begrijpen kan.
Dan snel naar mijn kamer om jullie te voorzien van foto's en verhalen. Vandaag dus niet zo extreem veel beleefd, maar morgen des te meer. Mooi programma voor de boeg.