Hier ben ik weer. Sorry voor het late bericht maar internet werkte hier gedurende het weekend niet. Nochtans zitten we niet in het “Hol van Pluto” zoals een paar dagen geleden bij de Tongariro Crossing. Neen, we zitten nu in Tahanuanui, net buiten Nelson. De streek, en meer bepaald Nelson is bekend om zijn warm klimaat. Dit en de ontspannen sfeer trok veel kunstenaars aan zodat Nelson nu één van de levendigste kunststeden is in Nieuw-Zeeland. Er zijn heel veel kunstgalerijen, glasblazerijen, schildersateliers, sieradenmakers, textielkunstenaars, houtbewerkers en pottenbakkers te vinden.

Vandaag bleven wij niet in Nelson, maar bezochten wij het Abel Tasman National Park, op een uurtje rijden van Nelson. Interessant om weten is misschien wie Abel Tasman was. Neen, helaas voor ons, het was geen Belg, het was een Hollander. Abel Tasman was een zeevaarder en hij kreeg in 1642 de opdracht van de toenmalige Verenigde Oostindische Compagnie om op zoek te gaan naar andere handelsgebieden buiten Oost-Indië. Dus trok bij vanuit Java en Indonesië meer naar het zuiden. Op 13 december 1642 bereikte hij het gebied dat nu Hokitika heet. Hij zag een groot, hoogliggend land. Wat hij zag waren de Nieuwzeelandse Alpen. Hij wilde wel aan land gaan maar door de grote branding kon hij niet aan land gaan en voer hij meer naar het noorden. Hij legde aan, iets meer naar het noorden toe. Maar toen zijn mannen met sloepen aan land wilden gaan, werden 4 van zijn matrozen door Maori aangevallen en gedood. Vandaar dat deze baai door hem Murderer’s Bay werd genoemd. Tegenwoordig heet deze baai Golden Bay. Door deze aanval en het verlies aan manschappen hielden de Hollanders het voor bekeken en voeren terug naar het noorden, zonder ooit een voet op Nieuwzeelandse bodem gezet te hebben. De eerste ontdekkingsreiziger die wel voet aan wal zette, meer dan 100 jaar na Abel Tasman, is James Cook. Maar daarover ga ik niet meer uitwijden want jullie hebben je portie geschiedenis gehad … Indien interesse … google … J

Soit, vandaag, zondag, waren we in het Abel Tasman National Park, alwaar de goudgele stranden grenzen aan met struiken begroeide kliffen. Het is het kleinste nationale park in NZ. Het staat vooral bekend om zijn tocht langs de kust, die in één richting kan gelopen worden, en waarna je aan bepaalde punten kan opgehaald worden per boot. De hele kustlijn afwandelen kost je ongeveer 3 dagen. Dan overnacht je in hutten, cabins, maar die tijd hadden wij niet. Ook kajaktochen op zee, langs de kustlijn, zijn hier populair.

Ik koos dus voor een boottocht van ongeveer anderhalf uur langsheen de mooie baaien van het Abel Tasman National Park, gecombineerd met een wandeling van zo’n 8 km. Ikzelf en nog een tiental anderen van de groep werden afgezet aan Bark Bay. Heel mooi allemaal, gele stranden, blauw water. Alleen, het weer kon vandaag een ietsiepietsie beter. Een korte regenbui op de boot maakte ons al wat minder blij. Gelukkig waren het slechts een paar regendruppels tijdens onze wandeling. Daar kon ik nog mee leven. De wandeling zelf maakte zoveel goed. Ondertussen was ook de regen verdwenen en klauterde ik bergje op, bergje af. Je wandelt op paden door het bos, net langs de kustlijn. Prachtige vergezichten heb ik weer op mijn fototoestel kunnen vastleggen. Over een hangbrug, langs een waterval, door een kreek, allez, we hadden terug waar voor ons geld . Best wel pittig op bepaalde stukken. Gelukkig, na een goed anderhalf uur stond ik alweer aan de andere baai waar we werden opgehaald door de boot. En de zon was ondertussen ook alweer van de partij. Zoals ik tegenwoordig alle activiteiten afsluit, zo ook vandaag, een zonnebad van een half uurtje plat op de rug, in het zand. Zááálig. Mijn gezicht begint aardig wat kleur te krijgen, en mijn neus, zoals altijd, goed rood verbrand.

Ik hoop maar dat tegen dat ik terug naar huis kom, op 4 maart, de lente al een beetje in ’t land is bij ons, want anders zal ik kou afzien …

’s Avonds met de hele groep terug lekker gegeten in Smugglers Pub, een taverne in piratenstijl met héérlijke gerechten. Buikje rond en nu het bed in. Morgen, maandag, vertrekken we uit Nelson naar Greymouth, een stadje aan de westkust van het Zuideiland, doch tevens ook de grootste stad van de Westkust. Morgen meer daarover.