Míjn pohutukawa's

En néééé .... ik zit niet wéér in Nieuw-Zeeland ... al zou ik natuurlijk wel willen.

Ik had gewoon nog een klein nieuwtje te melden.

Groene vingers als ik heb, kon ik toch niet weerstaan om af en toe eens een tuincentrum binnen te springen in dit prachtige land. Ik heb dan altijd de neiging om de hele natuur van Nieuw-Zeeland mee te nemen naar huis. Onbegonnen werk natuurlijk.

Op m'n laatste reis heb ik onder andere lokale boontjes meegebracht, nu weelderig aan het groeien in de tuin van mijn nonkel Jef en binnenkort op ons bord ! Zonnebloemen, lokale goudsbloemen en stinkertjes (afrikaantjes of tagetes) zijn nu uitbundig aan het bloeien in onze tuin. Zo heb ik toch een klein beetje Nieuw-Zeeland in Vlierzele ! Maar voor mij de kers op de taart zijn mijn (nu nog) kleine Pohutukawa-bomen. Nu nog klein, zo'n tien centimeter,

maar ze kunnen bomen worden tot 20m hoog. De Pohutukawa is eigenlijk de Nieuwzeelandse kerstboom omdat die rond de kerstperiode volledig in bloei staat. Trossen vol rode bloemen sieren deze boom die zich heel vaak ook langs de kustlijn bevindt (er zijn ook nog varianten met gele, oranje en witte bloemen). Stel je dit even voor, blauwe lucht, oceaan op de achtergrond en dan die mooie bloeiende boom. Deze boom is een "evergreen", wat betekent dat hij dus het hele jaar door groen blijft. De bladeren vallen niet af, toch is het geen den of spar. Hij ziet eruit als een gewone loofboom.

Ik wist op voorhand dat het niet gemakkelijk zou zijn om ze te laten kiemen, mijn geduld werd op de proef gesteld, en éindelijk, na drie lange maanden zag ik het eerste groene blaadje de kop opsteken. Tot nu toe heb ik er een 30-tal en ik verzorg ze héél goed, zéker met de hitte waar we nu mee zitten. De warmte kunnen ze nogal goed verdragen, maar ik ben keibenieuwd hoe ze de winter zullen doorkomen. De pohutukawa is een boom die endemisch is voor Nieuw-Zeeland. Dat betekent dat hij oorspronkelijk alleen maar in Nieuw-Zeeland voorkwam. Nu natuurlijk vind je hem soms ook in Australië en Californië en hier en daar eentje in Spanje. In Nieuw-Zeeland zelf is de boom sterk bedreigd door de possum, een diertje dat in grote getale aanwezig is en een ware pest is voor Nieuw-Zeeland.

Hij stript de boom volledig, ontdoet hem van de bast zodat de boom een gestage dood tegemoet gaat.

De pohutukawa betekent ook heel veel voor de Maori-bevolking. Hij wordt beschouwd als een "chiefly tree", een boom die de chef is, waar ieder respect moet voor hebben.

Enfin, tot zover het groene-vinger-dossier. Als mijn boom ónze winter overleeft en volgend jaar rond deze tijd nog altijd onder ons is, post ik met veel plezier nog een berichtje hierover. De opwarming van de aarde kan misschien in mijn voordeel spelen ...

Op het grote exemplaar met de rode bloemen zullen we - spijtig genoeg- nog een paar jaartjes moeten wachten.

To be continued ...

To Sonia, Melissa, Ingrid, Anke and Greta

I want to say a big THANK YOU to my new New Zealand friends Melissa, Ingrid and Anke. Sonia and Greta, although I knew you already, you kept me surprised in so many ways. Girls, we had a most wonderful time at Rings Beach and if it's up to me, I'll come over next year to celebrate Sonia's 51st birthday. Wouldn't that be a great idea.

Thanks Sonia, for your hospitality in Tauranga and give many many regards and hugs to your son Thomas. (Hope the fireman will arrive soon ...

).

Melissa, you're a hell of a woman,as beautiful on the inside as on the outside.

Ingrid, thank you too for your stories that kept us laughingthe wholeevening.

Anke, never seen or heard a flemish girl talking English as quickly as you do. Youbrought the "Antwaarps" into New Zealand.

And at last, Greta, thank you too for being there. I know you had the time of your life and you enjoyed it at the fullest. I'm sure you'll keep these memories forever !

Thank you girls, and most welcome in Belgium !

Terug thuis !

Eindelijk thuis, na vijf mooie, overvolle en interessante weken vakantie in Nieuw-Zeeland. Na goed 37 uur na vertrek uit Christchurch ben ik in Zaventem geland op woensdag 2 maart, stipt op tijd. Mijn ontvangstcomité stond al klaar, Katrien en Annelies, en ik kon niet wachten om naar huis te rijden. Hoe mooi het ook geweest is, ik snakte toch naar thuis hoor. Mijn gewone routine, mijn alledaagse dingen, de mensen die ik graag rond mij heb. De wereld is mooi, en waard om te zien, maar voor mij geldt toch nog altijd het spreekwoord 'oost west, thuis best'.

Nieuw-Zeeland was voor mij opnieuw een droom die in vervulling ging. Nóg meer gezien dan 2 jaar geleden, en nog altijd niet uitgekeken op dat land. Moest ik 20 jaar jonger zijn, 'k ben er zeker van dat ik daar wel ergens op een heuvel zou gewoond hebben, met een koetje en een paar schaapjes op m'n erf, genietend van de prachtige natuur.

Ik hoop dat ik jullie door mijn foto's en verhalen kunnen boeien heb gedurende de afgelopen weken. Voor diegenen die twijfelen om naar ginds op reis te gaan, dóen zou ik zeggen. 't Is het mooiste land dat ik al gezien heb en ik sta jullie graag te woord over dingen die er te zien, te doen en te beleven zijn. Ook bedankt voor de reacties op mijn verhalen. Zo waren jullie toch een beetje dichtbij, ondanks dat ik aan het verste eind van de wereld zat.

Ondertussen ben ik ook al terug aan het werk, al moet ik zeggen nog niet met opperste concentratie, maar dat komt wel, lieve collega's. Ook al terug de files naar Brussel getrotseerd. Dat was even wennen natuurlijk want die zijn in Nieuw-Zeeland zo goed als onbestaande, op een paar uitzonderingen rond Auckland na. Niet te vergelijken alleszins met de heksenketel waar ik alle dagen in beland. Maar goed, that's life en we hebben het hier ook niet slecht, nietwaar.

Zo, dit is dus het einde van deze blog en ik heb met veel plezier geschreven én beleefd !

"It was great ! "

Maandag 2 maart 2015

Vandaag de voorlaatste dag van mijn rondreis in Nieuw-Zeeland. L

Het zijn (bijna) vijf heel mooie weken geweest maar nu begin ik toch wel te verlangen naar thuis hoor. Naar alle mensen die ik graag rond mij heb vooral. Reizen is mooi, maar familie en vrienden is nóg belangrijker vind ik. En natuurlijk naar onze superdeluxe lekkere Belgische keuken. Want daar kan toch geen enkele andere tegenop. Menu voor woensdagavond als ik thuiskom : frietjes met stoofvlees van de frituur ! Daarna nog een dagje of twee acclimatiseren en dan lichtjes de rem erop …

Vandaag was Christchurch, onze laatste stad, aan de beurt. Christchurch is de grootste stad op het Zuidereiland, en de op één na grootste stad van NZ, met 380.000 inwoners. Het is wel de oudste stad van dit land. Veel gebouwen in Christchurch zijn in neogotische stijl en het is daarmee in Nieuw-Zeeland de stad die er het meest Engels uitziet. Ze wordt ook wel 'De meest Engelse stad buiten Engeland' genoemd. Christchurch Botanic Gardens is de naam van de bekende botanische tuin in Christchurch.

Daar Christine, de reisleidster, hier geboren is, was zij natuurlijk de aangewezen persoon om ons rond te leiden in háár stad. Veel langer dan anderhalf uurtje heeft dat niet geduurd echter. Jullie herinneren je misschien de aardbeving van 22 februari 2011 hier in Christchurch. Die was heel heftig en vernielde zowat het hele stadscentrum. 185 mensen vonden toen de dood. Bijna alle historische gebouwen waren ingestort, gescheurd, of klaar voor de sloop. Slechts enkele konden gered worden en daar is men nu mee bezig om die te restaureren. Het meest getroffen was hét symbool van Christchurch, en dat was de grote kathedraal. Die is heel erg verwoest. Zo erg dat ze op dit ogenblik nog altijd niet uitgemaakt hebben of ze die willen restaureren of niet. Ondertussen is de hele binnenstad een bouwwerf. Hijskranen overal, stof, dranghekkens, lawaai, … Maar toch bleven de mensen van Christchurch niet bij de pakken zitten. Er werd een project opgestart –Rebuild Christchurch – en een heleboel winkels zitten nu bij mekaar in gekleurde containers. Zo kan het dagelijkse leven in de stad toch weer een beetje draaien. Toch zal het nog een aantal jaar duren vooraleer de stad weer in bloei zal zijn. De toeristen blijven er voorlopig weg omdat er toch niet veel meer te zien is.

Na de rondleiding is de groep een een beetje verspreid en zijn we elk onze eigen weg opgegaan. Ondertussen schijnt het zonnetje volle bak, 31° !

Samen met Nancy ben ik naar de botanische tuin gegaan. Die is heel mooi aangelegd, heel veel bloemen en kleuren. Een immense fontein verwelkomt je aan het begin van het park. Je vindt er ook bomen van honderden jaren oud. Zelfs de botanische tuin heeft met de aardbeving schade opgelopen. De oranjerie was nog niet toegankelijk en het glas is overal gescheurd.

Om half acht hadden we afspraak voor ons ‘laatste avondmaal’ samen. In een Thaïs restaurant hier om de hoek. Iedereen had het erover hoe fantastisch mooi deze reis geweest was. Inderdaad, als ik erop terugkijk, heb ik weer een heel mooie tijd gehad. Veel gezien, veel mensen ontmoet, de gewoonten van mijn favoriete land leren kennen, de cultuur, natuur en geschiedenis die zo interessant zijn. Kortom, mijn jaar kan niet meer stuk !

Er werd ook een woordje van dank gericht aan onze begeleidster Christine, die haar job méér dan naar behoren heeft gedaan. Zij weet écht alles van Nieuw-Zeeland, ook al heeft ze daar slechts de eerste 15 jaar van haar leven doorgebracht. Later keerde ze met haar ouders terug naar Nederland. Een super-encyclopedie is die vrouw ! Een cadeautje verdiende ze dus wel van de ganse groep.

Dan rest mij nog een dankwoordje te richten aan jullie, mijn lezers, omdat jullie altijd zo geïnteresseerd waren in mijn verhalen en foto’s. Vooral jullie reacties deden mij soms in lachen uitbarsten toen ik op mijn hotelkamer mijn blog opende. Waarschijnlijk komen er nog enkele wijzigingen op het blog, foto’s en zo, en nog wat bijkomende informatie, en ook mijn bunjeesprong “live” zal ik er proberen op te zetten, want dat is een videootje. Lukt me vanaf hier voor ’t ogenblik niet, maar is spectaculair, althans dat vind ik ervan … hahaha. Maar hierover worden jullie automatisch geïnformeerd als er veranderingen komen, omdat jullie ingeschreven zijn op mijn mailinglist.

Morgen, dinsdag, vertrekken we om 13u30 (01u30 voor jullie maandagnacht) naar de luchthaven van Christchurch. Daar neem ik afscheid en vlieg ik helemaal alleen, via Sydney en Abu Dhabi naar Brussel. Dat komt omdat de anderen naar Schiphol vliegen. Ik zag het niet erg zitten om vanaf Schiphol nog naar huis te keren na bijna twee dagen onderweg te zijn. Zo vlug mogelijk thuis wil ik zijn dan. Veel groetjes en tot later ! Liefs, Carla xxx

Zaterdag 28 februari 2015 - Doubtful Sound

Vandaag een heel mooie excursie op het programma.

Om 7 uur worden we opgehaald door een supergoedgeluimde buschauffeuse die, zoals we later vernemen, ook de co-kapitein van onze boot wordt die ons naar Doubtful Sound zal brengen.

Doubtful Sound is de diepste fjord in het Fiordland National Park en een zeer gewaardeerde toeristische bestemming.

Ze is misschien iets minder bekend dan de Milford Sound, maar dat is te wijten aan de moeilijker bereikbaarheid. De Doubtful Sound bereik je eerst per boot over het Manapourimeer, dan een bustocht van drie kwartier over de Wilmot Pass tot het meest oostelijke punt van de Sound en dan terug de boot op. Wat je dan te zien krijgt zijn spectaculaire natuurbeelden. Hoge bergwanden rijzen omhoog uit het water, je ogen weten niet waar eerst kijken en je fototoestel blijft maar klikken. Nogmaals mijn excuses als ik jullie door misschien tien maal dezelfde foto's laat klikken. Voor mij zijn ze allemaal anders. En ik heb het vroeger al gezegd, die wolken hier geven aan iedere foto een andere dimensie. Ik krijg er geen genoeg van. De Doubtful Sound mondt uit (nu niet echt uitmonden, want het is in feite geen rivier, maar een door erosie gevormde inham in het land) in de Tasman Sea. Op de rotsen daar in het water bevindt zich een grote zeehondenkolonie die zelfs niet meer opkijken als wij daar aankomen en als gek beginnen te fotograferen. Verder dan dit gaat onze boot niet. rechtsomkeer en nog eens terug die spectaculaire tocht overgedaan. En wat vooral speciaal is, normaal gezien heb je hier 90 % kans dat het regent. Wij hadden een stralende dag zodat we zelfs op het bovendek van onze boot konden genieten van het uitzicht. In dit gebied, zo vertelde onze gids ons, kan per jaar zo'n 9 meter regen vallen, jawel, 9 meter. Hebben wij toch weeral geluk gehad.

Zondag 1 maart 2015 - Van Te Anau naar Christchurch

06u00. De wekker rinkelt me wakker. Vandaag vatten we onze laatste reisdag aan. En het wordt ook de langste die we al gehad hebben. We moeten van Te Anau naar Christchurch en dat is zo’n 600 km. Pfff … zie er een beetje tegenop, want zoals ik eerder al zei, het hangt na vier weken toch al redelijk in je kleren. Maar soit, we klagen niet, we zijn nog altijd op vakantie.

Voor vandaag valt er eigenlijk niet zo heel veel te vertellen, qua activiteiten dan. Wat ik wel kwijt wil, is dat we weeral door ontzettend mooie en vooral wisselende landschappen gereden hebben. Hoge bergen, uitgestrekte meren, grote dorre vlaktes, groene weiden met schapen, herten en koeien, gebieden met fruitteelt, …

Onze reis van vandaag bracht ons ook over de Lindis Pass, een bergpas die deel uitmaakt van de Southern Alps. Die Southern Alps hebben 18 pieken van meer dan 3.000m hoog waarvan Mount Cook met zijn 3.754 meter de hoogste is.

Onderweg heel veel schapen gezien, en melkvee. Tot over een paar jaar waren schapen (voor de wol en het vlees) in Nieuw-Zeeland de grootste economische activiteit. Er zijn op dit moment zo’n 40 miljoen schapen. Dat betekent dus ongeveer 9 schapen voor iedere Nieuwzeelander. Ondertussen is deze markt aan het keren ten gunste van het melkvee. In 1982 waren er nog 70 miljoen schapen. Aangezien de wolprijs sedert 1960 niet meer gestegen is, schakelen veel boeren over op melkvee, ondertussen al zo’n 6 miljoen stuks. En hun aantal stijgt met de dag. Dat brengt veel meer op. Nieuw-Zeeland is nu trouwens de grootste exporteur van melkpoeder, voornamelijk naar China, Japan en andere Aziatische landen. Maar dat melkvee op zich is een groot probleem, vooral op het Zuideiland. De grote dorre vlaktes worden middels enorme irrigatie-installaties omgetoverd tot heldergroene weides. Water hiervoor wordt opgepompt uit meren en rivieren met als gevolg dat hun niveau dag na dag zakt. Het is op dit ogenblik nog een grote politieke kwestie en veel rechtszaken zijn hangende. De boeren willen natuurlijk groen mals gras voor hun dieren, maar een grote groep mensen wil niet dat het landschap daarvoor veranderd moet worden en ijveren voor minder irrigatie, dus minder groene weiden en dus minder koeien. Ook de uitstoot van CO2 door de koeienvlaaien is een groot probleem. Als je door het landschap rijdt in bv de districten McKenzie County en Canterbury kan je er niet omheen. Irrigatiemachines van een paar honderden meters lang spuiten de hele dag door water en rijden heel traagjes over de weiden. Die zien er heldergroen uit terwijl een paar honderd meter verder nog hele vlaktes verdord zijn, en liggen te wachten op dezelfde irrigatie.

Ook hertenvlees is een deel van de export van Nieuw-Zeeland. Kijk maar eens bij ons in de diepvriezers van de supermarkten, bijna allemaal afkomstig uit Nieuw-Zeeland.

Hetzelfde verhaal voor fruit. Appelen, peren, perziken, abrikozen, kiwi’s, …

Nieuw-Zeeland voert zelf ook heel wat produkten in, want hier vind je zelden grote fabrieken of industriezones. Op die manier blijft het landschap ook wat gespaard van vervuiling.

Tot hier mijn bescheiden stukje over de economie van Nieuw-Zeeland.

We zijn dus aangekomen in Christchurch, aan de oostkust van het Zuideiland. Jullie weten misschien dat Christchurch in februari 2011 zwaar getroffen is door een aardbeving. Het hele oude centrum is zo goed als weggeveegd en is nu onder volle constructie. Morgen hebben we een wandeling door de stad, gegidst door onze reisbegeleidster Christine, want zij is afkomstig van Christchurch.

Tot hier dit stukje. Nog een heel prettige dag voor jullie.

PS : morgen hier 27°C voorspeld … En bij jullie ?

Vrijdag 27 februari 2015 - Bunjee !!

Had ik jullie gisteren iets verteld over een buitenactviteit ? Wel, die is deze morgen om 11 uur doorgegaan ! Namelijk mijn tweede bunjeesprong ! Fantastisch alweer.

Normaal gezien gingen we (ik, Rihanne en Koert) al om tien uur maar door de lange wachtrij konden we pas om half 11 inschrijven. Je zou zeggen, hoe langer je moet wachten, hoe zenuwachtiger je wordt, maar dat was bij mij niet het geval. Ik kon niet rap genoeg van die brug afspringen !

Eerst word je gewogen (dat viel tegen) en je moet een medische checklist ondertekenen. Dat wegen dient omdat ze dan de júiste kabel aan je voeten binden. We hadden heel wat supporters langs de zijlijn want de hele groep was meegekomen. Dat was nog plezanter dus. Heel veel aanmoedigingen natuurlijk langs de zijlijn. Voor mij sprongen Rihanne en Koert. En dan kwam ik aan de beurt. Het ging allemaal zo snel, je wordt ingegespt langs alle kanten, gecontroleerd en dan kun je gaan, allez, springen bedoel ik. One-two-three en dan spring je alsof je het alle dagen doet, door de lucht.

Paar seconden vrije val en daarna bengel je boven het water. Machtig, fantastisch ! Ik zou het direct terug gedaan hebben. Met wat hulp van de crew in een bootje word je terug op het droge gebracht. En dan terug te voet naar boven, van waar je komt, dat is pas het ergste ! 50 meter trappen naar omhoog ! Weeral een activiteit die ik kan afvinken op mijn lijstje van activiteiten deze reis. Na mijn paardenavontuur van gisteren.

Daarna zijn we met z’n allen vertrokken naar het zuidelijker gelegen Te Anau, gelegen in Fiordland, één van de meest afgelegen streken van Nieuw-Zeeland. Morgen excursie naar Doubtful Sound, met een korte rit met de bus en dan de boot op. Blijkt ook ongelooflijk mooi te zijn. Morgen meer daarover. Nu kruip ik in mijn bedje want morgenvroeg moeten we om 7 uur paraat staan voor de uitstap. Slaapwel

Donderdag 26 februari 2015 - Queenstown

Zoals ik jullie gisteren al vertelde, is Queenstown dé stad bij uitstek om aan actie- en buitensporten te doen. En dat is wat ik nu vandaag es ga doen ! Met de nadruk op búiten, en de actie vandaag liefst achterwege laten. Ik ga namelijk voor de eerste keer in m’n leven paardrijden ! Jaja, jullie hebben het allemaal goed gelezen, Carla op een paard ! Vrienden en vriendinnen en vooral dochterlief, nog niet panikeren, want ik heb bij de reservatie van mijn activiteit gevraagd naar de tamste knol die ze in de weide hadden staan. ;-)

Ik krijg Dude toegewezen, een donkerbruine hengst van zes jaar oud.

De vermelding dat de vader van Dude ooit 160.000 dollar gewonnen had met een snelheidskoers deed mijn hart efkes sneller slaan. Zou Dude ook zo’n volbloed zijn die met mij door de vallei ging scheuren ? Ik werd dadelijk gerustgesteld, Dude zou het kalmste paard zijn dat ze ter beschikking hadden. Hij zou compleet het tegenovergestelde zijn van zijn vader … Let’s hope !

Iedereen werd in groepen verdeeld, naargelang zijn of haar ervaringsniveau met paardrijden. Wat bleek, ik had een begeleider-ruiter helemaal voor mij alleen. Hilarisch gewoon ! Blijkbaar was ik de enige die nog nooit paardgereden had. De handelingen werden mij in een flits uitgelegd en voor ik het wist - weliswaar met wat onhandig geklauter – zat ik goed en wel boven op Dude ! Ik kan je vertellen, op dat moment zou ik nog liever gebunjeejumped hebben, zo zenuwachtig was ik. Maar Evelyne, mijn begeleidster stelde mij op mijn gemak en ik kon Dude wonder boven wonder met de 2 minuten eerder aangeleerde instructies in gang krijgen. Is het zó simpel, paardrijden ? In het kielzog, of moet ik zeggen, in het stapspoor, van Donut, het paard van mijn begeleidster ‘schreed’ ik door bergen en valleien. Ik voelde mij een echte amazone …. hahahaha. Gelukkig nam Evelyne ondertussen foto’s van mij en de omgeving want ik moest de teugels stevig in handen nemen had men mij gezegd. Anders had waarschijnlijk niemand in mijn dichte omgeving ooit geloofd dat ik in Nieuw-Zeeland op een paard zou gezeten hebben. Nu verschiet ge, hé, Annelieske …

Maar allez, alles is heel goed verlopen en ik ben er goed vanaf gekomen, letterlijk iets minder want het zag er allesbehalve galant uit hoe ik van bovenop dat paard afgeraakte. Gelukkig kwam er op tijd hulp toegesneld om mij een handje en een voetje te helpen. Zéker voor herhaling vatbaar … met een even kalm paard als Dude…. “Dude, you made my day !”

Dat was mijn voormiddagje dus. Namiddag lekker rustig doorgebracht in Queenstown, winkeltjes gedaan en van de zon geproefd op een terrasje, met een glaasje Nieuwzeelandse chardonnay. ’t Leven kan zo mooi zijn.

Morgen vertrekken we uit Queenstown, richting Te Anau. Maar voordien, in de voormiddag, eerst nog een buitenactiviteit, met de nadruk op “activiteit”. Daarover later meer dus hé. Nog altijd geen internet ook, dus deze blogdag is ook in vertraging. Internet in motels is rampzalig …