06u00. De wekker rinkelt me wakker. Vandaag vatten we onze laatste reisdag aan. En het wordt ook de langste die we al gehad hebben. We moeten van Te Anau naar Christchurch en dat is zo’n 600 km. Pfff … zie er een beetje tegenop, want zoals ik eerder al zei, het hangt na vier weken toch al redelijk in je kleren. Maar soit, we klagen niet, we zijn nog altijd op vakantie.

Voor vandaag valt er eigenlijk niet zo heel veel te vertellen, qua activiteiten dan. Wat ik wel kwijt wil, is dat we weeral door ontzettend mooie en vooral wisselende landschappen gereden hebben. Hoge bergen, uitgestrekte meren, grote dorre vlaktes, groene weiden met schapen, herten en koeien, gebieden met fruitteelt, …

Onze reis van vandaag bracht ons ook over de Lindis Pass, een bergpas die deel uitmaakt van de Southern Alps. Die Southern Alps hebben 18 pieken van meer dan 3.000m hoog waarvan Mount Cook met zijn 3.754 meter de hoogste is.

Onderweg heel veel schapen gezien, en melkvee. Tot over een paar jaar waren schapen (voor de wol en het vlees) in Nieuw-Zeeland de grootste economische activiteit. Er zijn op dit moment zo’n 40 miljoen schapen. Dat betekent dus ongeveer 9 schapen voor iedere Nieuwzeelander. Ondertussen is deze markt aan het keren ten gunste van het melkvee. In 1982 waren er nog 70 miljoen schapen. Aangezien de wolprijs sedert 1960 niet meer gestegen is, schakelen veel boeren over op melkvee, ondertussen al zo’n 6 miljoen stuks. En hun aantal stijgt met de dag. Dat brengt veel meer op. Nieuw-Zeeland is nu trouwens de grootste exporteur van melkpoeder, voornamelijk naar China, Japan en andere Aziatische landen. Maar dat melkvee op zich is een groot probleem, vooral op het Zuideiland. De grote dorre vlaktes worden middels enorme irrigatie-installaties omgetoverd tot heldergroene weides. Water hiervoor wordt opgepompt uit meren en rivieren met als gevolg dat hun niveau dag na dag zakt. Het is op dit ogenblik nog een grote politieke kwestie en veel rechtszaken zijn hangende. De boeren willen natuurlijk groen mals gras voor hun dieren, maar een grote groep mensen wil niet dat het landschap daarvoor veranderd moet worden en ijveren voor minder irrigatie, dus minder groene weiden en dus minder koeien. Ook de uitstoot van CO2 door de koeienvlaaien is een groot probleem. Als je door het landschap rijdt in bv de districten McKenzie County en Canterbury kan je er niet omheen. Irrigatiemachines van een paar honderden meters lang spuiten de hele dag door water en rijden heel traagjes over de weiden. Die zien er heldergroen uit terwijl een paar honderd meter verder nog hele vlaktes verdord zijn, en liggen te wachten op dezelfde irrigatie.

Ook hertenvlees is een deel van de export van Nieuw-Zeeland. Kijk maar eens bij ons in de diepvriezers van de supermarkten, bijna allemaal afkomstig uit Nieuw-Zeeland.

Hetzelfde verhaal voor fruit. Appelen, peren, perziken, abrikozen, kiwi’s, …

Nieuw-Zeeland voert zelf ook heel wat produkten in, want hier vind je zelden grote fabrieken of industriezones. Op die manier blijft het landschap ook wat gespaard van vervuiling.

Tot hier mijn bescheiden stukje over de economie van Nieuw-Zeeland.

We zijn dus aangekomen in Christchurch, aan de oostkust van het Zuideiland. Jullie weten misschien dat Christchurch in februari 2011 zwaar getroffen is door een aardbeving. Het hele oude centrum is zo goed als weggeveegd en is nu onder volle constructie. Morgen hebben we een wandeling door de stad, gegidst door onze reisbegeleidster Christine, want zij is afkomstig van Christchurch.

Tot hier dit stukje. Nog een heel prettige dag voor jullie.

PS : morgen hier 27°C voorspeld … En bij jullie ?