Om vijf uur loopt de wekker af. Ik en mijn kamergenote Rihanne doen vandaag de Tongariro Crossing, samen met nog 2 andere mensen uit onze groep. Dit is volgens alle reisboeken de mooiste dagtocht van Nieuw-Zeeland. Ik noem het bewust geen wandeling want dat zou toekomstige Nieuwzeelandgangers onder jullie misschien kunnen verwarren. Het is echt een zware tocht, de vulkaan op, en je moet er toch een klein beetje conditie voor hebben en hij is 19,4 km lang. Om half zes worden we met een busje opgehaald en naar het beginpunt van de tocht gebracht. Zes uur ter plekke en we starten ontmiddellijk. Het is nog donker, maar het pad is toch al een beetje zichtbaar.

De beste manier om de zon te zíen opkomen. Na ongeveer een half uurtje is ze daar. Ze lost de mist rond de grote vulkaan heel vlug op. Die grote berg / vulkaan is de Mount Doom uit de Lord of the Rings. Maar wij beklimmen zijn buur, de Mount Tongariro (1.967 m) Ondertussen is het zonnetje onze gezel geworden op onze klimtocht en dat levert fantastisch mooie plaatjes op. Onze fotoapparaten klikken dat het een lieve lust is. Soms vergeet je dat je moet verder stappen want de ophaaltijden aan de andere kant van de berg, waar we beneden komen, zijn beperkt. Eens na half vijf mag je ’t vergeten. Dan rijdt de laatste bus weg en mag je gratis één nachtje slapen onder de blote sterrenhemel …

Het is voor mij heel moeilijk te beschrijven welke ongelooflijk mooie en tevens verschillende landschappen we te zien krijgen. Ik deed deze tocht twee jaar geleden ook al, maar toch ben ik nog steeds verwonderd over wat je te zien krijgt. Hele grote kale vlaktes met lavasteen, kraters, hele steile hellingen die soms heel moeilijk begaanbaar zijn, de blauwe lucht daaromheen, de witte wolken en de rook die nog steeds uit de kraters komt. Het is nauwelijks van 2012 geleden dat de Mount Tongariro zijn laatste uitbarsting had. Je wordt aan het begin van de beklimming duidelijk gewaarschuwd dat er risico’s aan deze tocht verbonden zijn. Op borden staat aangegeven wat je moet doen als er een uitbarsting zou komen : ren zo hard mogelijk weg !!!!! Daar moesten wij toch hard om lachen want het is niet zomaar een gebied waar je tegen 100 km per uur kan wegrennen.

Picnicken doen we onderweg, met uitzicht op de Emerald Lakes. Deze picnicplek vind je nergens meer terug op aarde. De kleuren van die meren zijn van een groen en een blauw dat nog op geen enkel schilderspalet te zien geweest is denk ik. “Amazing” is het juiste woord hiervoor !

In alle eerlijkheid kan ik jullie wel vertellen dat ik op een paar punten gedacht heb “Waarom ben ik in hemelsnaam terug hieraan begonnen ?” . Maar mijn herinneringen van de vorige tocht waren zo mooi dat je alle pijn in kuiten, dijen, tenen, hielen erbij neemt als je dit moois kan aanschouwen.

Maar ik was toch reuzeblij als we, na 7,5 uur lopen, het eindpunt bereikten. Goed doorgestapt.

Ik ga er verder niet veel meer over zeggen want dit is toch te moeilijk om in woorden om te zetten. Daarom, bekijk de beeldjes maar een keer.

En wederom hetzelfde verhaaltje, geen internet, dus dit verhaal komt met vertraging op de site. We zitten hier nog steeds in the middle of nowhere …

Morgen richting oostkust, Hastings en Napier. Tot dan. Zonnige groetjes (27°) ;-)