Zondag vandaag en klaar voor een zondagse uitstap dus ! We trekken naar het Whirinaki Forest. Na zo'n anderhalf uur rijden van Rotorua komen we aan in het woud. We zijn van plan om er een dagwandeling van ongeveer 10 km te doen. Eerste werk wat we mogen doen is onze picnic maken. De woudgidsen hebben twee tafels omgetoverd tot lekkere buffetten met broodjes, kaas, ham, allerhande salades,verse groenten, sausjes, fruit enz enz En dat mídden in het bos ! We krijgen ruim de tijd om onze broodjes te maken om mee te nemen voor 's middags.

Het bos is prachtig met bomen van naar schatting 800 tot 1.000 jaar oud. Echt impressionant als je voor zo'n kolossen staat. De gids die we hebben weet echt alles van het woud. Hij is zelf van een Maoristam en staat dus in nauw contact met de natuur. Maorimensen leven in en met de natuur om zich heen. Alles heeft een betekenis in de natuur zeggen zij. Mijn appreciatie voor hen is alleen nog maar gegroeid. Ik ken mezelf en dus houd ik me dichtbij de gids en klaar om 1.001 vragen te stellen. Het is allemaal zo overweldigend wat me overkomt dat de vragen, én de antwoorden vanzelf komen. De gids was súper dus. (Tangata whenua guides)

Tegen een uur of vier in de namiddag komen we moe maar voldaan het bos uit. Op naar de volgende attractie : de hotpools van Waikite Valley. Ontstaan vanuit een natuurlijke heetwaterbron wordt het water omgeleid doorheen verschillende niveaus zodat het ondertussen kan afkoelen. Dan wordt het water in verschillende pools gebracht van verschillende temperaturen. Ik kan je verzekeren dat na zo een inspannend wandelingetje een zitje in zo'n hotpool wonderen doet. Je voelt je als herboren.www.hotpools.co.nz

In ons motel hadden we vanavond Fish and Chips laten leveren en samen met de hele groep in de tuin gegeten. Afsluiter van alweer een goedgevulde en tevens leerrijke dag.

Ik ben al aan de helft van mijn reis en ik weet dat er nog heel mooie dingen op komst zijn. Eén schaduwkantje, Tim, de zoon, moet terug, voor de 4de keer, geopereerd worden aan de knie, op 2 maart. Dat hoorde ik gisteren via Skype. En natuurlijk ben ik dan nog niet terug. Dat hoor je niet graag als moeder. Ik kan alleen maar duimen dat alles goed verloopt.

Moe maar voldaan kruip ik in mijn bedje. Liefs, Carla