Vandaag hebben we een SÚPER dag achter de rug ! Het begon al met de mooie zomerzon, dus de dag kon sowieso al niet meer stuk.

Om negen uur stonden we paraat en we werden met de bus naar de Waitangi rivier gebracht. We zouden een halve dag doorbrengen in het gezelschap van echte Maori-mensen. Super goed idee van onze reisleidster Christine om deze excursie voor te stellen. Ze weet er zelf enorm veel van en leerde ons dat het een volk is dat heel serieus omgaat met respect naar andere mensen toe, naar hun eigen familie in de eerste plaats maar ook tegenover vreemdelingen. Hoe raar ze er ook uitzien, en hoe raar ze soms ook doen, lachen met hen is niet aan de orde en wordt wel eens afgestraft met harde hand. Dus, ons gedragen is de boodschap. Hollanders met jullie grapjes, jullie zijn bij deze gewaarschuwd ;-)

Halfnaakte Maorimannen en een Maorivrouw van de Napui-stam gaven ons instructies wat te doen want we moesten zélf een kano besturen. Stel je voor. Maar eerst kwam het serieuze ding. Als de Maori iemand begroeten, al is dat een familielid of een vreemde, dan gaat dat altijd gepaard met een ceremonie. Zo ook deze keer. De traditionele ‘hongi’, bij onsbekend als ‘neuzeneuzeneuze’ maakte deel uit van de ceremonie. Bij een officiële begroeting van Maori's worden voorhoofd en neus tegen elkaar gedrukt: het voorhoofd is de plaats van gedachten en herinneringen aan de voorouders ("Ik laat jou toe in mijn familie"); de neus staat symbool van ademhalen, leven ("Ik wens jou adem, leven toe"). Echt een heel raar gevoel, die mensen doen dat heel serieus en voor ons is dat een beetje raar. Gelukkig had Christine ons goed voorbereid en iedereen nam het dus erg serieus. Ik vond het zelfs een beetje emotioneel omdat je die mensen tenslotte niet kent en ze toch heel close met je omgaan.

Daarna volgde de uitleg hoe we moesten roeien en wat we wel en niet moesten doen in de kano.

Een reddingsvest en een roeispaan maakten het plaatje af. And off we went, het water in. Het duurde toch een kwartier vooraleer we goed beet hadden hoe we de kano snelheid konden doen krijgen. Er werd toch wat afgelachen, maar evenzeer veel inspanning geleverd. Ik zat rechts in de kano dus ik kan je zeggen dat ik op dit moment mijn biceps en mijn triceps (in ’t Vlaams mijn bovenarmspieren) nog altijd voel. Met opzwepende kreten werden we als een pijl voortgestuwd op de Waitangi River. We leken wel het professionele nationale roeiteam van Nieuw-Zeeland.

Na dik een uur varen, kwamen we aan bij de plaats waar de Maori’s hun ceremonies houden. Dat noemt men een ‘marae, hun gemeenschapshuis’. De ‘chief’ verwelkomde ons met luide kreten en rare gezichten. Ze laten hun ogen dan uitpuilen en ze steken hun tong uit. Een man van onze groep werd gekozen als ónze chief en moest dan de maorichief overtuigen dat wij met goede bedoelingen kwamen. Dat was zo natuurlijk en zo werden wij allen toegelaten tot zijn huis, de marae. Een hele toespraak in het Maori en daarna in het Engels, door de chief, verduidelijkte ons wie de Maori waren, vanwaar ze kwamen en wat ze nu nog altijd zijn.

Ik heb ongelooflijk veel respect gekregen voor die mensen want ze houden zo aan hun cultuur en hun voorouders, dat vind je bij westerlingen niet meer. Gelukkig zijn enkele leiders van de verschillende stammen zo vasthoudend aan hun oude waarden en normen dat dat ervoor heeft gezorgd dat de Maoricultuur niet verloren is gegaan. Je moet ook weten dat de Maori geen geschreven teksten hebben, alles werd gedurende honderden jaren overgeleverd van mond tot mond.

In de marae volgden ook nog emotionele momenten toen de chief enkele mensen naar voren riep die dan hun verhaal mochten doen, veelal te maken met verdriet en verlies. Er werd menig traantje weggepinkt hoor, dat kan ik jullie wel zeggen. Raar hoe mensen die mekaar pas gedurende enkele dagen kennen ineens zo verbonden kunnen worden.

Er werd afgesloten met de rituele afscheidsceremonie, terug met de hongi, ofte neusjes tegen elkaar. Op den duur zou een mens het nog normaal beginnen vinden om zo je vrienden te begroeten. Vrienden en vriendinnen, jullie zijn gewaarschuwd bij deze …

Tweede helft van de dag hebben we ook op het water doorgebracht, maar wel in andere omstandigheden. Een dolfijnexcursie werd het deze namiddag. Na nog geen half uurtje hadden we ze in het zicht. Zulke mooie dieren en zo enthousiast. Heel mooi als je ze zo in hun eigen leefwereld ziet, in open zee.

Eindpunt van onze tocht werd het “Hole in the rock” , het gat in de rots.

Ik kende het van foto’s en documentaires maar in het echt is het wel spectaculair. Wegens de woelige oceaan wou de kapitein er niet doorvaren. Gelukkig maar, want dat zag ik niet echt zitten. Ik zag mezef al tegen de rotsen aankletteren. Neen, liever niet. Prachtige afsluiter van een al even prachtige dag dus. Bedankt Christine (reisleidster) voor je organisatietalent en kennis van Nieuw-Zeeland. Ik dacht dat ik zelf al veel wist, maar blijkbaar zal ik nog een paar keer moeten terugkomen …

Een Nieuwzeelandse pizza met onze hele groep maakte deze dag compleet. Met alle respect voor hun cultuur en gewoonten, maar pizza maken, dát moeten ze nog wat leren. De Italianen onder ons zouden hier ter plekke op hun “mamma” beginnen roepen, mamma mia … ;-)